Ik werd op een ochtend gebeld door Bettina. Ik ken Bettina al van eerdere uitvaarten die ik in hun familie mocht verzorgen. Ze is helemaal van slag. Tussen de tranen door komt het verhaal eruit. De avond ervoor is haar man Geert door zelfdoding om het leven gekomen. Gedreven door persoonlijke omstandigheden zag hij echt geen andere uitweg meer. Plotseling, als donderslag bij heldere hemel, werd hij uit hun leven gerukt. Hun hele gezin en leven staat in één klap op zijn kop. Of ik hen kan bijstaan om Geert een mooi afscheid te geven. Natuurlijk. Niet veel later stap ik binnen bij Bettina en de drie kinderen. Allereerst een dikke knuffel aan haar en de kinderen, maar ook stilte, want wat zijn zij in een verschrikkelijke situatie terechtgekomen. Ik word daar ook stil van, er zijn namelijk geen woorden voor te vinden.
We maken langzaamaan een begin met het plannen van het afscheid van Geert. Hij was een nog jonge vent, volop in het leven staand, een echte levensgenieter en met een goede dosis humor; dit moet in ieder geval terugkomen in het afscheid. Met elkaar brainstormen we en komen we tot een mooi concept.
Door de tragische omstandigheden hebben ze nog geen afscheid van hem kunnen nemen. Dit staat eigenlijk nog in de weg; het is ook nog zo onwerkelijk. Ik ga bellen met mijn zorgteam om te checken of we mogelijk kunnen maken dat zijn gezin afscheid komt nemen van hem. Uit ervaring weet ik dat het heel belangrijk kan zijn, ook al is het maar een klein deel van een dierbare wat je even kan aanraken en koesteren. ‘Gelukkig, we kunnen dit voor hen gaan doen!’
Dan is daar het moment, gelukkig zijn ze allemaal samen gekomen. Eerst maar even landen met een kopje koffie of thee. We halen herinneringen op aan Geert, met een lach en een traan. Lieke kiest een lekker theetje uit de theedoos, opent het zakje. Op het label staat een tekst: “Welk detail van vandaag wil jij onthouden?” Deze komt binnen, maar het is precies zoals het is. We zijn het er allemaal over eens: “Toeval bestaat niet!”, want vandaag draait het inderdaad om de details.
Een klein deel van Geert is tastbaar voor hen om afscheid van te nemen. Het besef is hard, maar een heel belangrijke eerste stap om het verlies van haar geliefde man en hun vader in hun leven te verweven. We maken mooie handenfoto’s, alle vijf de handen voor het laatst samen. Niet alleen het verdriet hangt als een sluier in de kamer, maar vooral de liefde voor elkaar.
Na afloop halen ze opgelucht adem. Ergens voelen ze zich ook gesteund, het was goed dat ze er waren vandaag, hoe moeilijk het ook was. Op een gekke manier bevestigde het labeltje van het theezakje dit ook. Het was belangrijk dat ze deze stap als gezin met elkaar hebben gezet. Er is geen weg terug, alleen maar vooruit. Ik hoop dat ze in de toekomst nog meer van die kleine seintjes mogen ontvangen, kleine tekens van bemoediging en bevestiging. Want dat er meer is tussen hemel en aarde, daar twijfel ik niet aan.
Ken jij iemand die denkt aan zelfdoding en hulp nodig heeft? Maak het bespreekbaar. Denk jij aan zelfdoding? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 113 (lokaal tarief) of 0800-0113 (gratis).
* De foto en dit verhaal zijn geplaatst met toestemming van de nabestaanden.
Comments